HAYAL SOKAKLARI

Yürüdüm.
Nadir geçtim sevmediğim yerlerden.
Umut dolu ağaçlardan,
Kaldırımlara düşen meyvalardan,
Yedim, yedim,
Bitirinceye dek.
Bitmedi.
Tükenmedi.
Yürüdüğüm yolar boyunca…
Arıyordum içlerinde,
Varlığını bilmediğimi,
Sevdiğimi, sevenimi,
Aramakla bulacağım zannettiğimi;
Uzayan yolların nihayetini…

O anda:
Gördüm, tüm aradıklarımı.
Oradaydı.
Ondaydı tümüyle,
ZAMAN’da…

Yakalamak istiyordum onu,
Başladım koşmaya ardı sıra,
Tutup;
Aldıklarını isteyecektim,
Karşılıksız, istemeden aldıklarını,
Neş’emi, mutluluğumu, saadetimi,
Vakitsiz dökülen, kırlaşan saçlarımı,
Daha söyleyemediğim,
Nice, nice
Nelerimi isteyecektim…

Yılmadım.
Yorulmadım koşmaktan,
Yakaladım onu sonunda.
Sımsıkı kollarımın arasında buldu kendini,
Geçirdim parmaklarımı  gırtlağına,
Sıktım, sıktım.
Boğulacaktı.
Yalvardı.
Ağladı.
İnledi…

“Tüm aldıklarım BEN oldu “ . Dedi
Kaynaştık birbirimize,
Koparamazsın onları benden;
Benliğim  kaybolur” . Dedi
Doğru idi sözleri, belliydi gözlerinden…

Anlaştık onunla;
“Ben sadece alırım.
Alır giderim” . Diyordu
“Bazen mutluluğu, bazen kederi,
Sen sevmediğini ver” . Dedi…
Veremediklerinin yerine
Satamadıklarımı alacaktı.
Gözlerimin yaşını, acılarımı,
Hem de değmedik pahasına.
Verdim, hep hüsranlarımı…

Ne var ki;
Yine boşaldı, hayat terazimin bir kefesi,
Bozulmuştu yine, hayatımın dengesi.
Düşmekten korkuyordum,
Dengesizlikten …

Dedim;
Bir düzenmiş, bozulmazmış;
Bir gözünde keder, bir gözünde mutluluk,
Bir tarafta birleşme, bir tarafta ayrılık,
Bir kefede kahkaha, bir kefede hıçkırık…

Yine bulamadım tadını hayatın.
Oldu olacak…
Al!... Dedim
Huzuru da, zevki de,
Tüm yaşantılarım, senin olsun tümüyle.
Boşaldım.
Ferahladım.
Saldım yakasını
ZAMAN’ın…

Gitti.
Uzaklaştı.
Tüm sevdiklerim gibi,
Gitti.
Kayboldu ufuklarda.
Ben hala yorulmadım,
Bıkmadım, usanmadım,
HAYAL SOKAKLARINDA…
            
Nevzat DOĞANAY